مطالعات دستوری و سنت دستورنویسی پیشینه­ای کهن در شرق دارد. آثاری چون دستور پانینی (قرن چهارم پیش از میلاد) و الکتاب سیبویه (قرن دوم هجری) نمونه­های جاودانۀ این سنت­اند. در تاریخ زبان­شناسی، این دو اثر به منزلۀ میزانْ تلقی و تحولات در زبان­شناسی قرن بیستم با استناد به آنها سنجیده و ارزش­گذاری می­شود. مؤلف کتاب تاریخ جهانی زبان­شناسی دربارۀ دستاورد سیبویه، دستورنویس ایرانی­تبار، گفته است: «تردید دارم که توصیفی در غرب تا پیش از سال 1900 به چنین سطح نظری رسیده باشد.» در عصر حاضر هم، ملاحظه می­کنیم که در تسمیۀ رویکردهای غالب در زبان­شناسی واژۀ دستور به عنوان بخشی از نام برگزیده شده است. از آن جمله می­توان از دستور زایشی چامسکی، دستور نقش­گرای هَلیدِی و دستورشناختی لانگاکر نام برد. این اشارۀ گذرا حکایت از جایگاه دستور و اهمیت آن در مطالعات زبانی در گذشته و حال دارد.

در اولین شمارۀ نامۀ فرهنگستان آمده است که نامۀ فرهنگستان خواهد کوشید تا «برای تحقیقات زبان­شناسی در عرصۀ زبانِ فارسی جای درخوری بازکند.»² ویژه­نامه­های دستور، وابسته به نامۀ فرهنگستان، با هدف متمرکز کردن نشر پژوهشهای مرتبط با صرف و نحو زبان فارسی برنامه­ریزی شده است. در دستورِ کار این ویژه­نامه­ها انتشار مقاله­های صرفاً توصیفی و نیز مقاله­های توصیفی و نظری قرار دارد.

جناب آقای دکتر احمد سمیعی (گیلانی) سردبیر و آقای دکتر محمد دبیرمقدم، دبیر و ویراستار علمی مجلۀ دستور می­باشند.